Het Hart van de Bijbel klopt in Israël – en in Mij

Het Hart van de Bijbel klopt in Israël – en in Mij

Soms vragen mensen mij – zacht, aarzelend, of juist heel direct: “Waarom sta jij zo duidelijk achter Israël?”  En ik begrijp die vraag. Israël is geen luchtig onderwerp. Het roept diepe emoties op. Het verdeelt. Het verstoort. Het maakt veel los bij mensen.

Er is misschien geen ander volk of land waar zóveel over geschreven, geoordeeld en gedebatteerd wordt. Geen conflict waarbij de meningen zo fel botsen, waar emoties zo hoog oplopen.

Maar vandaag wil ik je niet meenemen in een discussie.
Ik nodig je uit in mijn hart. Daar, waar de Bijbel tot mij spreekt. Waar gebed zich mengt met tranen. Waar liefde groeit — liefde die ik niet zelf bedacht heb, maar die ontstond toen ik begon te luisteren naar Gods Woord over Israël.

Geen politiek, maar een geestelijke keuze. Mijn keuze om achter Israël te staan is geen politiek standpunt. Ik steun geen partij, geen ideologie, geen "wij-tegen-zij".
En ik ontken ook het lijden niet — aan beide zijden van het conflict. Integendeel.                                                                      Israël is geen voetnoot in Gods verhaal. Het is de hoofdlijn. Vanaf de roeping van Abraham, via het volk Israël dat gevormd werd in slavernij, tot aan de komst van de Messias – het hele verhaal is doordrenkt van Gods trouw aan één volk, en via dat volk, aan de hele wereld. Wie Israël eruit haalt, haalt het hart uit het Woord. Wie Israël vergeet, begrijpt de Bijbel niet werkelijk.

Wat hier spreekt, is liefde. Liefde voor het Joodse volk dat de Bijbel Gods oogappel noemt.
Liefde voor het land waar mijn Heiland wandelde, leed en stierf — en waar Hij in Jeruzalem op de Olijfberg zal terugkeren. Geen mens heeft mij overtuigd. Geen beweging. Geen kerk. Geen groep. Maar toen ik de Bijbel ging lezen — écht ging lezen — begon er iets in mij te branden.

Ik ontdekte Bijbelse Waarheid- De verbonden met Abraham, Isaak en Jakob — eeuwige beloften, gebaseerd op genade.
Het raakte niet alleen mijn hoofd, maar mijn hart. De Bijbelse  feesten, die geboden, die profetieën — ze riepen iets in mij wakker. Een besef: dit is heilig. Dit is geen bijzaak in het geloof. Dit is Gods hart. Zijn trouw. Zijn plan.

Een plan dat begon bij een volk dat niet machtig was, maar klein.
Kwetsbaar. Afhankelijk. “Niet omdat u talrijker was dan alle andere volken heeft de HEERE u liefgehad… maar omdat de HEERE u liefhad…” (Deut. 7:7-8)

Een volk dat bleef bestaan – tegen alle logica in                                                                                                                                      Ik zie een volk dat door de eeuwen heen is verstrooid. Vervolgd. Vergast. Verguisd. Maar ik zie óók een volk dat nog steeds bestaat. Dat thuiskomt. Dat bloeit. Is dat toeval?  Nee. Dat is trouw. Goddelijke trouw. Een levend bewijs van Zijn Woord.

Geen blinde steun, wel een diepe overtuiging. Als ik achter Israël ga staan, is dat niet omdat ik blind ben voor pijn of onrecht. Ik zie beelden. Ik hoor verhalen. Ik voel verdriet — aan Palestijnse én aan Israëlische kant.

Maar ik zie ook iets anders:  Een wereldwijd meten met twee maten. Een selectieve verontwaardiging.  Een volk dat onder een vergrootglas ligt zoals geen ander.

Waarom? Omdat Israël méér is dan een land.  Israël raakt aan het hart van Gods heilsplan.
Aan Zijn verbond. Aan Zijn Messias.  Aan het Koninkrijk dat komt. En dát roept weerstand op. Geen puur menselijke weerstand. Maar geestelijke strijd.

Dit is geen propaganda – dit is mijn hart. Misschien roept dit weerstand bij je op.  Misschien heb je vragen. Misschien voel je je ongemakkelijk. En dat mag. Dat is goed. Want ik schrijf dit niet om je te overtuigen. Niet om een punt te scoren. Niet om gelijk te krijgen.

Ik schrijf dit omdat ik niet kán zwijgen. Omdat ik de stem van de Heilige Geest hoor. Die roept: "Spreek." Getuig. Heb lief. "Wees niet stil.”

Ik verlang ernaar dat wij als christenen terugkeren naar de Bijbel. Niet naar de meningen van mensen. Niet naar de analyses van media. Maar naar wat de Geest zegt tot de christenheid.

God laat Zijn volk niet los. En misschien wil ik je dit ene meegeven: Als God Zijn volk Israël niet loslaat — ondanks alles — hoeveel te meer houdt Hij dan ook jou vast?

De God van Abraham, Isaak en Jakob is een trouwe God. Hij is niet veranderd. Zijn verbond staat. Zijn beloften houden stand. Daarom sta ik achter Israël. Omdat ik geloof dat God dat doet. Omdat de Bijbel mij daartoe roept. Omdat ik geloof in een toekomst van verzoening, niet door diplomatie, maar door de komst van de Messias: Jezus, de Gezalfde. Mijn Redder. De Koning die komt.

Laten we weer leren luisteren. Ik hoop dat je iets van mijn hart hebt in deze woorden. Een hart dat klopt tussen liefde en waarheid. Ja, daar zit spanning. Maar in die spanning kan ook begrip ontstaan. En hoop. Deze blog is geen pleidooi tegen iemand.
Maar een uitnodiging.  Een uitnodiging tot ontmoeting.  Tot het durven luisteren naar het verhaal van Israël —voorbij de clichés. Tot het herontdekken van een volk dat, tegen alle verwachtingen in, thuiskwam. Na tweeduizend jaar.  Tegen elke logica. Maar in lijn met Gods Woord.

Daarom klopt het hart van de Bijbel in Israël – en in mij. Want ik verlang naar Zijn komst. Ik houd van Zijn volk. En ik geloof in Zijn trouw. Israël is meer dan een plaats op de kaart. Het is een sleutel tot Gods hart. En die sleutel draagt mijn hart met zich mee.

Shalom, Dre