“Ik ben een ontheemde christen in een christelijke wereld”
Ik ervaar een diepe verbondenheid met de Bijbelse wortels van mijn geloof, maar soms voelt het alsof deze verbinding verloren is gegaan in de moderne christelijke kerk/wereld. Dit maakt me ontheemd, maar het brengt me ook terug naar de oorsprong: Israël.
Bij Israël is het verhaal van God en de mens begonnen. Het herontdekken van Israël als de wieg van ons geloof brengt ons dichter bij het Vaderhart van God. Het herinnert ons eraan dat wij geroepen zijn om trouw te blijven aan de oorsprong van het christelijk geloof. Israël laat zien dat God trouw blijft en dat wij deel mogen uitmaken van Zijn grote verhaal.
De rol van Israël in de Bijbelse belofte is diepgeworteld in het idee van een thuis, een plaats van rust en gemeenschap met God. Door de hele Bijbel heen wordt Israël niet alleen gepresenteerd als een geografische locatie, maar ook als een tastbaar symbool van Gods trouw en het uiteindelijke doel van Zijn volk.
Voor veel christenen zegt Israël echter weinig, en dat roept vragen op. De Bijbel laat ons zien wat Israël betekent in Gods ogen. Waarom zwijgt de kerk dan, juist in deze tijd? Terwijl het antisemitisme toeneemt, blijft de kerk stil.
Zelfs toen Israël afdwaalde, bleef God trouw aan Zijn belofte. Het herstel van Israël, zoals voorspeld in de profetieën (Ezechiël 36:24-28), wijst niet alleen op de fysieke terugkeer van het volk naar hun land, maar ook op de geestelijke vernieuwing die God voor al Zijn volk voorbereidt. Israël blijft een herinnering aan de tastbare werkelijkheid van Gods beloften: wat Hij in het verleden deed voor Israël, zal Hij ook doen voor al Zijn kinderen. Israël is een tastbaar bewijs van Gods trouw in het verleden en een hoopvol teken van wat nog komt. Het herinnert ons eraan dat we vreemdelingen zijn op aarde, maar onderweg naar een eeuwig Koninkrijk waarin God alles in allen zal zijn.
Israël en Gods hart
Israël is in de Bijbel niet zomaar een natie; het is het volk dat door God zelf werd uitverkoren om Zijn naam en glorie te openbaren aan de wereld. In Deuteronomium 7:7-8 lezen we dat God Israël koos, niet omdat het groot of machtig was, maar omdat Hij van hen hield en trouw is aan Zijn beloften:
"Want de HEERE heeft Zich aan u verbonden en u uitverkoren, niet omdat u talrijker was dan enig ander volk – u was immers het kleinste van alle volken – maar vanwege Zijn liefde voor u." (Deuteronomium 7:7-8)
Liefde voor Israël is dus een weerspiegeling van Gods eigen liefde voor dit volk. Maar de christenheid leest diezelfde Bijbel. Waarom blijft het dan zo stil in de kerk als het om Israël gaat?
"Als echter de wortel heilig is, zijn ook de takken heilig." (verteld Romeinen 11:16)
Moderne stilte over Israël
Deze stilte in de kerk roept vragen op. Zeker in een tijd waarin antisemitisme toeneemt, waarin Israël vaak bekritiseerd wordt, en waarin de Bijbelse wortels van het geloof steeds meer vergeten lijken te worden.
De Bijbel is duidelijk: Israël is niet zomaar een land of een volk. Het is het tastbare bewijs van Gods trouw. Zoals Paulus schrijft in Romeinen 11:29: "Want de genadegaven en de roeping van God zijn onberouwelijk." God heeft Israël niet afgeschreven, dus waarom lijkt het alsof de kerk dat wel heeft gedaan?
Onze liefde voor Israël is niet alleen een erkenning van die wortels, maar ook een uiting van dankbaarheid voor het feit dat wij als christenen deel mogen uitmaken van Gods plan.
De wortels van ons geloof
Veel christenen vergeten dat wij onze geestelijke wortels in Israël hebben. De Messias, Jezus, werd geboren in Israël. Hij leefde, stierf en stond op uit de dood in het land dat God Zijn volk gaf. Paulus zegt het scherp in Romeinen 11:17-18:
"Als echter een aantal takken is weggebroken, en u, als wilde olijf, daartussen geënt bent en deel hebt gekregen aan de wortel en de vettigheid van de olijfboom, beroem u dan niet tegen de takken." "Maar als u zich beroemt: u draagt de wortel niet, maar de wortel u."
Wij dragen onze wortels niet – onze wortels dragen ons. Als de kerk haar verbinding met Israël loslaat, verliest ze een essentieel deel van haar identiteit.
Het gebod om Israël lief te hebben
Psalm 122:6 roept ons op om te bidden voor de vrede van Jeruzalem. Dit gebod weerspiegelt Gods verlangen dat we met zorg, respect en liefde omgaan met het volk en het land dat Hij heeft gekozen:
"Bid om vrede voor Jeruzalem; laat het goed gaan met hen die u liefhebben." (Psalm 122:6)
Liefde die hoop geeft
Liefde voor Israël is een diepe bron van inspiratie en hoop. Het herinnert ons eraan dat God trouw blijft aan Zijn beloften, zelfs in een gebroken wereld. Deze liefde nodigt ons uit om zelf een licht te zijn, net zoals Israël geroepen is om een licht voor de volken te zijn (Jesaja 49:6).
Laten we onze liefde voor Israël tonen door te bidden, te leren en ons geloof te delen – altijd met de hoop en verwachting dat Gods Koninkrijk zal komen. Liefde voor Israël is niet slechts een emotie, maar een actieve houding van gebed, steun en solidariteit.
Ik hoop en bid dat ik mij minder ontheemd zal voelen in de Nederlandse kerk. En dat de kerk in Nederland mag ontdekken hoe groot Gods liefde is voor het Joodse volk.
Een oproep aan de kerk
Het is tijd dat de kerk haar stilte doorbreekt. Het is tijd om Israël een plek te geven in ons geloof, in onze preken, in onze gebeden. Niet uit politieke motivatie, maar uit liefde voor Gods plan.
Jesaja 2:3-4
"Veel volken zullen zeggen: ‘Kom, laten wij optrekken naar de berg van de HEER, naar de tempel van de God van Jakob. Hij zal ons onderwijzen, ons de weg wijzen, en wij zullen zijn paden bewandelen.’ Want uit Sion klinkt zijn onderricht, vanuit Jeruzalem spreekt de HEER. Hij zal rechtspreken tussen de volken, over machtige naties een oordeel vellen. Dan zullen zij hun zwaarden omsmeden tot ploegijzers en hun speren tot snoeimessen. Geen volk zal meer het zwaard trekken tegen een ander volk, geen mens zal meer weten wat oorlog is."
Shalom, Dre
Maak jouw eigen website met JouwWeb