Israël tegenover de Verenigde Naties: Een Complex Huwelijk

Israël tegenover de Verenigde Naties: Een Complex Huwelijk

Disproportionele focus: Israël is vaak onevenredig het onderwerp van resoluties in VN-organen zoals de Algemene Vergadering en de Mensenrechtenraad. Israël en de Verenigde Naties (VN) hebben een relatie die gekenmerkt wordt door zowel hoop als controverse. Toen de VN in 1947 het verdelingsplan goedkeurde, wat leidde tot de oprichting van de staat Israël in 1948, leek dit een mijlpaal van internationale samenwerking. Toch is de relatie tussen Israël en de VN sindsdien vaak gespannen geweest. Hoe komt het dat een organisatie die heeft bijgedragen aan de oprichting van Israël, nu regelmatig wordt gezien als een platform voor kritiek op Israel?

 

Na de Holocaust en de Tweede Wereldoorlog steunde de internationale gemeenschap de oprichting van een Joodse staat. Resolutie 181 van de Algemene Vergadering van de VN, het verdelingsplan, werd gezien als een manier om vrede te brengen in het door conflict geteisterde mandaatgebied Palestina. Israël accepteerde het plan, maar de Arabische staten verwierpen het en begonnen een oorlog tegen de pasgeboren staat.

 

In de jaren die volgden, groeide Israëls wantrouwen jegens de VN. Veel resoluties van de Algemene Vergadering en de Veiligheidsraad zijn kritisch geweest over Israël’s beleid, met name ten aanzien van de “bezette gebieden”. Tegelijkertijd wordt opgemerkt dat andere landen met vergelijkbare of ernstige schendingen vaak of geen aandacht krijgen.

Een van de meest genoemde problemen is de onevenredige focus van de VN op Israël. Het is opmerkelijk dat de Mensenrechtenraad van de VN een apart agendapunt heeft (‘Punt 7’) dat uitsluitend gewijd is aan Israël. Geen enkel ander land wordt op deze manier behandeld. Sinds de oprichting van de VN-Mensenrechtenraad in 2006 is een aanzienlijk percentage van de resoluties gericht tegen Israël, terwijl andere landen met ernstige mensenrechtenschendingen vaak buiten schot blijven.

 

Critici stellen dat deze disproportionele aandacht niet alleen Israël stigmatiseert, maar ook de geloofwaardigheid van de VN ondermijnt. Het voedt het narratief dat de VN niet neutraal is, maar gedreven wordt door politieke agenda’s van landen met een geschiedenis van vijandigheid jegens Israël.

De dynamiek binnen de VN wordt vaak bepaald door politieke blokken. Veel resoluties tegen Israël worden gesteund door een meerderheid van landen in de Algemene Vergadering, vaak afkomstig uit de Arabische en islamitische wereld, gesteund door niet-gebonden landen. Tegelijkertijd hebben westerse landen zoals de Verenigde Staten en sommige Europese staten vaak geprobeerd Israël te steunen of resoluties tegen te houden, met wisselend succes. 

 

Arabische en islamitische coalitie: De Organisatie voor Islamitische Samenwerking (OIC) vormt een machtig blok binnen de VN. Met 57 landen kan deze groep resoluties beïnvloeden en een vijandige houding ten opzichte van Israël versterken.

Non-Aligned Movement (NAM): Veel landen in de NAM steunen de Palestijnse zaak als onderdeel van hun historische anti-koloniale standpunt. Israël wordt vaak gezien als een westerse koloniale macht, wat de steun voor resoluties tegen Israël vergroot.

 

Voor veel VN-lidstaten is de Palestijnse kwestie een symbool van de bredere strijd tegen imperialisme en kolonialisme. Dit heeft geleid tot een sterke identificatie met de Palestijnen en een vijandige houding ten opzichte van Israël.

Specifieke VN-instellingen, zoals UNRWA, zijn exclusief gewijd aan Palestijnse vluchtelingen. Dit versterkt de nadruk op Israël in VN-discussies.

 

Bijbelse Reflectie

Vanuit een Bijbels perspectief kan de haat tegen Israël, zoals die binnen de VN zichtbaar is, worden begrepen in het licht van de geestelijke strijd en de unieke rol van Israël in Gods plan. 

Vanuit dit Bijbels perspectief roept de relatie tussen Israël en de VN vragen op over rechtvaardigheid en trouw. De Bijbel benadrukt dat God trouw blijft aan Zijn volk en Zijn beloften, ongeacht de internationale opinie. 

In Jesaja 62:1 staat: “Om Sions wil zal ik niet zwijgen, om Jeruzalems wil zal ik niet stil zijn, totdat haar gerechtigheid straalt als de dageraad en haar heil brandt als een fakkel.” Dit vers herinnert ons eraan dat Gods plan met Israël standhoudt, ongeacht menselijke tegenstand.

 

Satan weet dat Gods trouw aan Israël een bewijs is van Zijn almacht en waarheid. Door Israël aan te vallen, probeert hij Gods beloften en plannen in diskrediet te brengen. Zijn strategie: Verdeling en Vervolging, Demonisering en Misleiding. De wereld gaat hier blind in mee..

 

Anti-Goddelijke agenda: Veel internationale systemen, inclusief de VN, worden gedreven door menselijke en seculiere agenda’s die in strijd zijn met Gods principes. Dit verklaart waarom Israël, dat een zichtbare verbinding met God vertegenwoordigt, vaak wordt aangevallen. Uiteindelijk zal Israël worden hersteld en erkend als het centrum van Gods Koninkrijk. In Jesaja 2:2-3 wordt Jeruzalem beschreven als de plaats waar alle volken naartoe zullen stromen om Gods wet te leren.

.

Shalom Dre