De Dominee

Dominee zijn: de best betaalde baan ter wereld?

Daar zit hij dan, hoog op de kansel,  met zijn bijbel in de ene hand en een bemoedigende preek in de andere. De dominee, Gods spreekbuis op aarde, maar dan met een prima salaris. Want laten we eerlijk zijn: dertig preken per jaar, dat is nog geen drie per maand! En daarvoor een mooi salaris ontvangen? Geen wonder dat sommige mensen zich geroepen voelen!

Ondertussen sjouwen de kinderwerkers zich een breuk om de kleintjes bezig te houden, staan de koffie schenkers in de dampende keuken voor de zoveelste ronde te sterke koffie, en oefent de muziekgroep zich een breuk om de samenzang een beetje fatsoenlijk te laten klinken. En dat allemaal vrijwillig! En dan nog de coördinatoren" die zich wekelijks suf vergaderen!

Wat doet de dominee eigenlijk de rest van de week?

Nu hoor ik je al zeggen: "Ja maar, een dominee doet zoveel meer dan alleen preken!" Natuurlijk, hij moet vergaderingen voorzitten, pastoraal bezoek doen en de kerkelijke administratie een beetje op orde houden. Maar laten we eerlijk zijn: hoe veel werk is dat nou eigenlijk echt? Als je het vergelijkt met de gemiddelde werkweek van een bakker, een verpleegkundige of een docent, dan lijkt het domineesleven toch verdacht veel op een deeltijdbaan met fulltime voordelen.

En daar zit het probleem. Terwijl de dominee keurig zijn salarisstrookje ontvangt, draait de kerk op vrijwilligers. De kinderleiders, koffie schenkers, gastvrouwen, diakenen, muzikanten en alle anderen die het werkelijke draaiende houden – gratis en voor niets. Zonder hen zou er geen gemeente zijn, en zou de dominee op zondag tegen een lege zaal preken. Maar ja, zij doen het ‘voor de Heer’, en de dominee blijkbaar voor de Heer én de hypotheek.

Een ‘gewone’ baan ernaast?

Zou het niet eerlijker zijn als de dominee óók gewoon een betaalde baan ernaast zou hebben? Bijvoorbeeld als docent godsdienst, maatschappelijk werker, of zelfs parttime barista bij die koffieschenkerij waar al zijn gemeenteleden doordeweeks samenkomen? Dat zou hem misschien ook iets dichter bij de realiteit brengen van de doorsnee kerkganger, die z’n geloof moet combineren met een veeleisende baan, een gezin en het eeuwige vrijwilligerswerk in de kerk.

Want waarom zou een dominee financieel worden vrijgesteld, terwijl de rest van de kerkelijke werkers – die vaak net zo veel of meer tijd in de gemeente steken – het allemaal moeten doen vanuit ‘roeping’? Als we toch uitgaan van gelijkwaardigheid in het Lichaam van Christus, laten we dan ook de lasten gelijk verdelen. Of is dit een gevoelig puntje!

De werkelijkheid: een onbetaalbare roeping?

Natuurlijk is niet elke dominee een luxepaard. Sommigen verdienen amper genoeg om van rond te komen, vooral in kleine gemeentes. En ja, het geestelijk werk is zwaar, de verantwoordelijkheid groot en de stress niet te onderschatten. Maar dat geldt ook voor de onderbetaalde kinderleidsters en de muziekleiders die hun vrije avonden opofferen om de kerk levendig te houden. En iedereen die op de zoveelste vergadering moet komen opdagen.

Misschien is het tijd voor een eerlijker systeem. Misschien zouden dominees gewoon een ‘gewone’ baan moeten hebben en de kerk in deeltijd dienen, net zoals de rest van de gemeente dat doet. Of misschien moeten we erkennen dat al die vrijwilligers eigenlijk óók een financiële waardering verdienen. Maar ja, wie gaat dát betalen?

Ach, misschien is dat een vraag voor de volgende preek – eentje waar de koffieschenkers, kinderleiders en muzikanten helaas weinig tijd voor hebben, omdat ze alweer druk bezig zijn met hun vrijwillige taken…

Met een knipoog 

Shalom Dre