“God zwijgt niet over Israël. Waarom zouden wij dan wel?”

“God zwijgt niet over Israël. Waarom zouden wij dan wel?”

Ik merk dat ik deze blog met een zwaar hart schrijf. De beelden, de berichten, de sfeer – het grijpt me aan. Wat er op dit moment in Israël gebeurt, laat me niet los. Sinds de gruwelijke aanval van Hamas op 7 oktober is er een nieuwe fase van oorlog begonnen. En terwijl raketten vliegen en levens verloren gaan, zie ik iets dat me misschien nog wel dieper raakt: de houding van veel mensen hier in Nederland.

Ik zie hoe de haat richting Joden weer openlijk de straat op gaat. Ik hoor de leuzen op demonstraties in Amsterdam en Den Haag. Ik zie Israëlische vlaggen in brand vliegen, hoor hoe mensen “from the river to the sea” roepen – een slogan die in feite oproept tot het verdwijnen van Israël. En ik vraag me af: Waar zijn wij? Waar is de kerk? Waar is onze stem voor gerechtigheid, voor waarheid, voor Gods volk?

Wat me ook raakt, is hoe veel theologen en christenen omgaan met deze situatie. Het lijkt alsof ze geen idee hebben van wat er geestelijk aan de hand is. Ze spreken over vrede alsof het een kwestie van onderhandelen is, en vergeten dat Israël omringd wordt door vijanden die het letterlijk van de kaart willen vegen. En sommigen gaan nog verder: ze verkondigen vervangingstheologie, de gedachte dat de kerk in de plaats is gekomen van Israël.

Ik zeg het eerlijk: dat doet me pijn. Want de Bijbel verteld dat God Zijn beloften aan Israël nooit heeft opgegeven. Hij is een trouwe God. Jezus kwam als Jood, leefde als Jood en zal terugkomen naar Jeruzalem als Koning. Hoe kunnen we dan zwijgen als Zijn volk belaagd wordt?

En dan die media... Hamas weet precies hoe ze het spel moeten spelen. Ze gebruiken beelden van lijden om de wereld aan hun kant te krijgen, terwijl ze zelf raketten afvuren vanuit scholen en ziekenhuizen. Ze gebruiken hun eigen bevolking als schild, en de wereld gelooft het verhaal van de underdog zonder naar de context te kijken. Ik zie het, en ik voel me soms machteloos. Maar ik weet ook: ik mag niet zwijgen.

Wat me misschien nog wel het meeste raakt, is het stilzwijgen van de kerk. Dat is geen nieuw verschijnsel. Al decennialang hoor ik nauwelijks geluid vanuit kerken als het gaat om de unieke plek van Israël in Gods plan. En dat zwijgen heeft diepe wortels. De kerkgeschiedenis is getekend door antisemitisme, afstand en theologische trots. Het idee dat de kerk ‘het nieuwe Israël’ is geworden, heeft ertoe geleid dat velen zich niet meer verantwoordelijk voelen om naast het Joodse volk te staan.

Ook vandaag zwijgen veel kerken omdat het onderwerp ‘gevoelig’ ligt. Omdat men bang is partij te kiezen. Omdat men kiest voor politieke correctheid boven Bijbelse trouw. Maar dat raakt me diep. Want juist wij zouden moeten weten hoe Gods hart klopt voor Zijn volk. Juist wij zouden Israël tot jaloersheid moeten verwekken (Romeinen 11), niet door afstand, maar door liefde en betrokkenheid.

En dan is er nog een realiteit waar we het amper over durven te hebben: de diepe, structurele haat jegens Israël en het Joodse volk vanuit grote delen van de islamitische wereld. Ik zeg dit niet om te generaliseren of te polariseren, maar de feiten liegen er niet om. In vrijwel geen enkel islamitisch land wordt het bestaansrecht van Israël erkend. Geen moslimleider zal ooit zeggen dat Jeruzalem toebehoort aan het Joodse volk. In hun theologie en ideologie is het ondenkbaar dat Israël bestaansrecht heeft, laat staan dat het een goddelijke bestemming zou vervullen.

Deze haat is niet slechts politiek, maar religieus verankerd. In schoolboeken, preken en nieuwsuitzendingen in delen van de Arabische wereld worden Joden afgebeeld als vijanden van God, als onrein, als indringers. Zelfs in gematigde islamitische landen blijft de gedachte bestaan dat Palestina ‘bevrijd’ moet worden – en daarmee wordt bedoeld: géén Israël meer.

En wat doet de kerk met deze realiteit? We zwijgen. "We willen bruggen bouwen, huwelijken van mensen van hetzelfde geslacht inzegenen en inclusief zijn, om maar niemand voor het hoofd stoten. Maar in dat streven verliezen we onze stem van Bijbelse waarheid."We vergeten dat we allereerst geroepen zijn trouw te zijn aan Gods Woord, en dat Woord is onmiskenbaar verbonden met Israël, met het Joodse volk, met Jeruzalem.

Hoe kunnen we preken over Jezus en Zijn Koninkrijk, en tegelijk zwijgen over het volk waaruit Hij geboren werd? Hoe kunnen we zingen over genade, terwijl we Gods trouw aan Israël ter discussie stellen? Ik begrijp het niet. En eerlijk gezegd: het doet me pijn.

Ik schrijf dit omdat ik geloof dat er mensen wakker moeten worden. Omdat ik geloof dat de kerk geroepen is om te bidden, maar ook om te staan. Niet voor geweld, niet tegen mensen, maar voor waarheid. Voor Gods trouw. Voor Israël.

En nee, Israël is niet volmaakt. Maar dat zijn wij ook niet. Toch kiest God ervoor om door dat volk Zijn plan uit te werken. En ik wil aan Zijn kant staan. Ik weet dat ik met deze woorden misschien christenen tegen me in het harnas jaag. Maar liever dat, dan dat ik de Bijbel verloochend.

Laten we bidden voor vrede – maar laten we ook spreken. Want als wij zwijgen, wie spreekt er dan nog voor Israël?

“Om Sions wil zal ik niet zwijgen...” (Jesaja 62:1)

Shalom Dre