✡️ Pesach, Pasen en de pijnlijke realiteit van 2025

✡️ Pesach, Pasen en de pijnlijke realiteit van 2025

Twee feesten. Eén boodschap van verlossing.

Terwijl ik dit schrijf, is het voor Israël Pesach, het feest van de bevrijding. Gezinnen bereiden zich voor op de seder maaltijd en lezen het eeuwenoude verhaal van de uittocht uit Egypte. Een verhaal van oordeel én genade, van slavernij én bevrijding. Exodus 3:7-8: "Ik heb de ellende van Mijn volk gezien... en Ik ben neergekomen om het te redden."

Tegelijk bereiden wij ons als christenen voor op Goede Vrijdag en Pasen – het feest van de opstanding. De Genade van het kruis, én de overwinning van het lege graf. Hij leeft en is opgestaan.

Twee feesten. Twee geschiedenissen. Eén God die redt.

Verlossing is de rode draad. Een God die niet wegkijkt, maar ingrijpt. Een God die Zichzelf laat kennen in daden van bevrijding.

Pasen: geen ritueel, maar leven

Voor mij is Pasen geen ritueel of een kerk momentje. Pasen is het hart van mijn geloof. Jezus Christus, het Lam van God, is werkelijk gestorven – voor míjn zonden. En Hij is werkelijk opgestaan – opdat ík zou leven. 1 Korintiërs 5:7: "Hij heeft de zonde verslagen. De dood overwonnen. De duisternis verdreven. Want ook ons Paaslam is geslacht: Christus."

Dat is geen theorie, het is de hoop waarin ik ademhaal. Dat is het fundament dat mij draagt – ook in een wereld die steeds donkerder en gewelddadiger wordt.

Pesach: schaduw van het Lam

En dan Pesach… Elk jaar raakt het me opnieuw. Het bloed aan de deurposten. De haastige maaltijd. De uittocht onder de deken van de nacht. Het hele verhaal schreeuwt: Er komt een groter Lam. Er komt een diepere bevrijding.

Pesach is niet alleen een herinnering aan het verleden – het is een profetische schaduw van wat komen zal. Een echo van een grotere Exodus: van slavernij in zonde naar vrijheid in Christus.

"Lukas 4:18: De Geest van de Heere is op Mij... om gevangenen vrijlating te verkondigen."

Pesach roept mij op tot toewijding, geloof, en gehoorzaamheid aan Gods plan van redding – voor Israël én de volken.

Een gebroken hart in een gebroken wereld

Maar dit jaar… vier ik deze feesten met een andere gesteldheid.

Terwijl het Joodse volk zich voorbereidt op het feest van bevrijding, wordt het opnieuw geconfronteerd met haat, beschuldigingen en demonisering.

Een paar nieuwsflitsen:                                                                                                                                                  Deze week las ik verbolgen de woorden van Ahmed Alagha: Quote: "Israëli's zijn geen mensen… zelfs geen beesten." Ik moest het twee keer lezen, niet alleen vanwege de afschuwelijke inhoud, maar omdat het een spiegel is van iets veel diepers: de ontmenselijking van het Joodse volk.

En ik vraag me af: Waar is de wereld? Waar is de morele verontwaardiging? Waar zijn de mensenrechtenactivisten nu? Waarom blijft het stil als Israël wordt gedehumaniseerd?

De Verenigde Naties laten Francesca Albanese, een uitgesproken tegenstander van Israël, gewoon doorgaan tot 2028. Ondanks haar opruiende taal, sympathie voor Hamaspropaganda en antisemitische uitlatingen, blijft zij een stem in het internationale mensenrechtenforum.

In Europa wordt gesproken over het erkennen van een Palestijnse staat, zelfs terwijl Hamas nog gijzelaars vasthoudt, vrouwen onderdrukt, kinderen als schild gebruikt en raketten blijft afvuren.

En in Nederland? Daar klinkt het luid: "Niet in mijn naam." Maar waarom klinkt die stem zelden tegen het geweld in Syrië, de vervolging in Noord-Korea of het regime in Iran?

Deze selectieve verontwaardiging doet pijn. Het is geen moreel kompas. Het is hypocrisie. Zacharia 2:8: "Wie u aanraakt, raakt Zijn oogappel aan."

Ik kies ervoor om niet te zwijgen

Ik geloof in een God die niet zwijgt. Die bevrijdt. Die trouw blijft – ook als de wereld faalt.

En ik geloof dat de kerk geroepen is om te spreken, om op te staan. Om achter Israël te staan – niet omdat het perfect is, maar omdat God het heeft uitgekozen. Zacharia 2:8: "Ik zal zegenen wie u zegenen."

Mijn Verlosser is een Joodse Koning. Mijn geloof is geworteld in Israël. Mijn hoop is verankerd in de terugkeer van de Joodse Messias naar Jeruzalem. Hij, de Koning der Koningen en de Here der Heerscharen, die Was en Is en Komen Zal.

Een oproep tot moed en trouw

Deze tijd vraagt méér dan herinnering. Het vraagt om keuzes. Om trouw. Om geloof. Om hoop.

Ik gedenk Pasen. Ik gedenk Pesach. En ik kies: voor waarheid, voor gerechtigheid, voor trouw aan Gods volk. Want Hij is getrouw. Hij komt terug. Hij zal rechtspreken over de volken. In Zijn vrede zal Jeruzalem wonen.

Psalm 122:6: "Bid om vrede voor Jeruzalem, laat het goed gaan met hen die u liefhebben."

Samenvattend: Het Joodse volk heeft eeuwenlang geleden onder vervolging, haat en verdrijving — van ballingschap tot pogroms, van inquisitie tot Holocaust. Generatie na generatie leefde met angst, ontheemding en verlies. Maar vandaag is er één plek op aarde waar Joden eindelijk thuis mogen zijn: Israël. Een klein land, omringd door vijanden, waarin de dreiging van geweld en conflict altijd op de loer ligt. Toch is het voor het Joodse volk een baken van hoop, een toevluchtsoord, een thuis dat met bloed, tranen en gebed is opgebouwd, en dat nog steeds vecht voor zijn recht om te bestaan in een wereld die vijandig is. In deze tijd van Pesach, waarin het Joodse volk de bevrijding uit de slavernij herdenkt, en in de periode van Pasen, waarin de christenheid de opstanding van Jezus viert — de Joodse Messias die stierf voor de zonde van de wereld — wordt de kracht van verlossing en de diepe verbondenheid tussen de Joodse en christelijke geloven opnieuw zichtbaar.

"In de tijd van Pesach en Pasen: gezegend bent U, HEERE onze God, Koning van de wereld, die Uw volk Israël bevrijdde uit Egypte, en die de doden levend maakt door de redding van de Messias."

Shalom, Dre