Witte rook voor de paus. En Hamas? Het grote zwijgen.

Paus verkozen, Hamas verzwegen: Waar blijft het morele kompas?

Hamas verdwijnt uit beeld, Israël blijft mikpunt                                                                                                                                    Het collectieve geheugen lijkt korter dan ooit. Terwijl het geweld tussen Israël en Gaza voortduurt, is iets onmiskenbaar verontrustends gaande: Hamas is vrijwel volledig verdwenen uit het publieke debat. De terreurbeweging die op 7 oktober een van de meest gruwelijke aanvallen in decennia uitvoerde, wordt nauwelijks nog genoemd. In plaats daarvan is Israël tot mikpunt geworden van ongefilterde woede, beschuldigingen van genocide en morele verontwaardiging.

Van afschuw naar selectieve verontwaardiging

Wat begon met wereldwijde afschuw over verkrachte vrouwen, afgeslachte kinderen en ontvoerde families, is maanden later verworden tot een eenzijdig narratief waarin Israël als enige schuldig wordt bevonden. De feiten zijn ondergeschikt geraakt aan emotie, de geschiedenis aan slogans, en de waarheid aan ideologie.

Media en talkshows: Alleen nog kritiek op Israël

De media – en vooral de talkshows – kunnen er maar geen genoeg van krijgen: Israël dit, Israël dat. Het is elke dag weer hetzelfde liedje. Maar wie durft het beestje bij de naam te noemen? Hamas moet geëlimineerd worden. Niet inperken, niet negeren, gewoon stoppen met hun terreur. Maar nee, dat blijft oorverdovend stil. Waarom? Omdat de talkshowhosts het wel weten te vertellen, natuurlijk – met de nodige instemming van de tafelgenoten. En we doen lekker verder met het éénzijdige verhaaltje. Je zou bijna denken dat de waarheid niet zo interessant is als een goed klinkend narratief.

Hongersnood zonder beelden van honger?

Er wordt schreeuwend gepraat over hongersnood in Gaza, maar waar zijn de beelden van de honger? Het lijkt wel een magisch verhaal: er wordt gezegd dat de mensen honger lijden, maar als je goed kijkt, zie je geen uitgemergelde lichamen, geen rijen mensen die om voedsel vechten. Wat we wél zien, is één kind – hartverscheurend, natuurlijk, want het zou je eigen kind maar zijn. Maar de massa van de hongerige, de slachtoffers die het niet overleven, blijven buiten beeld. De retoriek is fel, de feiten blijven ver weg.

Nederlandse regering buigt voor de straat

En ja, dan ook nog de Nederlandse regering. In plaats van pal te staan voor principes, gaat men overstag voor de schreeuwende menigte. De minister van Buitenlandse Zaken zegt: “We trekken nu een streep.” Maar tegen wie? Tegen Hamas, dat een complete slachting aanrichtte? Of tegen Israël, dat probeert te voorkomen dat het nog eens gebeurt? De morele kompasnaald lijkt volledig doorgeslagen.

De vergeten gijzelaars van Hamas

En de gijzelaars? Vrouwen, kinderen, ouderen – mensen die nog altijd gevangen zitten in de ondergrondse hel van Hamas. Maar blijkbaar zijn ze niet interessant genoeg om te herdenken of over te spreken. Uit het oog, uit het hart – is dat nu de maatstaf geworden? De wereld draait door, schreeuwt over andere zaken, maar de echte slachtoffers van dit conflict blijven in de schaduw. Wie heeft het nog over hen? Wie toont nog enige zorg voor deze onschuldige levens die worden weggehouden in de duisternis van tunnels, als pionnen in een verschrikkelijk spel? Dit is de wereld die we toelaten: vergeten, genegeerd, en totaal onterecht buiten beeld gelaten.

Wat Hamas écht is – en waarom het verzwegen wordt

Hamas is géén verzetsbeweging. Het is een islamitische terreurorganisatie die geen enkele intentie heeft om vrede te brengen, maar enkel om vernietiging te veroorzaken. Ze gebruikt onschuldige burgers als menselijk schild, vestigt zich in ziekenhuizen en scholen, en saboteert elke kans op een toekomst voor haar eigen volk. Terwijl de wereld kijkt, wordt de werkelijke aard van Hamas steeds verder weggemoffeld. De realiteit van hun terreur wordt verzwegen, terwijl we blijven praten over andere dingen. Hoe lang blijven we de ogen sluiten voor de waarheid, enkel omdat het politiek onhandig is om te benoemen?

Israël: de enige staat zonder recht op zelfverdediging?

Er is geen enkel land ter wereld dat zó onder het vergrootglas zou liggen terwijl het zich verdedigt tegen massamoord. Alsof zelfverdediging een voorrecht is dat Israël simpelweg niet gegund wordt. Alsof het bloedbad van 7 oktober nooit heeft plaatsgevonden.

Witte rook voor de paus. En Hamas? Zwarte stilte.

Een eeuwenoud ritueel, vol symboliek en wier rook. De wereld kijkt op, zucht een beetje opgelucht – er is weer een geestelijk leider gekozen. Maar wie denkt dat daar nog écht hoop van uitgaat, leeft vermoedelijk nog in het Vaticaanse jaar nul.

Stel je even wat anders voor. Witte rook… van Hamas. Niet letterlijk – geen kampvuurtje op een flatgebouw in Gaza. Nee, figuurlijk. Een teken van leven, van menselijkheid. Een signaal dat zegt: we kiezen vandaag niet voor terreur.

Wat als ze hun gijzelaars vrij zouden laten? Wat als ze zouden stoppen met burgers als menselijke schilden te gebruiken? Wat als ze – hou je vast – verantwoordelijkheid zouden nemen?

Dat zou pas een mirakel zijn. Dan zou de ellende misschien, heel misschien, tijdelijk kunnen wijken. Een glimp van licht.

Maar nee. De rook blijft zwart. En zolang die rook zwart blijft, blijft ook de duisternis.

Want van sommige leiders komt geen rooksignaal. Alleen rookgordijnen.

Het zwijgen is een keuze. En een moreel falen.

Het zwijgen over Hamas is geen vergissing. Het is een moreel falen. Door de dader uit beeld te houden en het slachtoffer tot dader te maken, verraden we niet alleen Israël, maar ook onze eigen principes van rechtvaardigheid, waarheid en menselijkheid.

Zolang Hamas niet wordt benoemd, blijft vrede een illusie

Zolang we blijven weigeren de werkelijke bron van het kwaad bij naam te noemen, zal vrede een leugen blijven. Het negeren van Hamas, het zwijgen over de terreur die zij veroorzaken, is niet alleen moreel falen – het is de denial van een oplossing. En zolang dit zwijgen voortduurt, blijven de gijzelaars van Hamas vergeten, vermorzeld onder het gewicht van politieke correctheid en gemakzuchtige stiltes.

Maar hier is de waarheid die we niet mogen negeren: dat mogen we nooit, nooit normaal gaan vinden.

Shalom Dre