De rode lijn

De rode lijn

Daar stonden ze weer. In het rood. Op het Malieveld. De “bezorgde burgers”, met hun morele superioriteit als spandoek, georganiseerd door een bont gezelschap: Amnesty International, BDS Nederland, Artsen voor Gaza, CARE Nederland, Apostolisch Genootschap, Amsterdam for Gaza, en zelfs iets wat zich zonder schaamte “Christelijk Collectief” noemt. Een indrukwekkende coalitie van selectieve verontwaardiging.

De rode kleding was symbolisch bedoeld, een verwijzing naar “het bloed aan Israëls handen.” Maar de ironie, of eerder de tragiek, is schrijnend. Want nergens op het Malieveld werd ook maar één woord gerept over het bloed van de 1200 Israëli’s afgeslacht op 7 oktober. Over vrouwen verkracht, baby’s onthoofd, kinderen levend verbrand, en hele families uitgemoord — door Hamas. Geen spandoek. Geen toespraak. Geen stilte. Geen gêne.

Daarentegen wél kinderen in rode kleding, roepend: “Free, free Palestine!” Ja, zelfs de jeugd krijgt een spoedcursus in eenzijdige haat. Het hoort bij de opvoeding tegenwoordig, blijkbaar. Niet leren nadenken, maar leren roepen. Niet vrede zoeken, maar vijanden aanwijzen. Niet verbinden, maar veroordelen. Israël, de eeuwige zondebok.

En terwijl de menigte zich laaft aan haar eigen verontwaardiging, blijft het stil over Hamas. Over hun raketten, menselijke schilden, misbruik van ziekenhuizen, scholen en moskeeën. Over het feit dat Israël een democratie is, met een rechtsstaat, persvrijheid, en Arabieren in het parlement. Over de gijzelaars die nog altijd vastzitten in de tunnels van Gaza, terwijl hun namen allang vergeten zijn door deze zogenaamde mensenrechtenactivisten.

Artsen voor Gaza? Waar waren jullie toen Israël ziekenwagens tegenhield waarin terroristen verstopt zaten? Amnesty? Waar was je rapport over Hamas’ oorlogsmisdaden? CARE Nederland? Wat doe je voor de vrouwen en meisjes die door Hamas worden onderdrukt? Apostolisch Genootschap en Christelijk Collectief? Waar blijft jullie stem voor de Joodse Messias die zijn volk niet vergeten is?

De morele hypocrisie is om te snijden. De rode kleding is misschien symbolisch bedoeld, maar het is niet het bloed van onschuldige Palestijnen dat op Israëls handen kleeft, het is het bloed van de waarheid dat door deze organisaties wordt verkwanseld. Een waarheid die complex is, die nuance vraagt, die weigert te passen in het simplistische frame van “onderdrukker versus onderdrukte.”

Hier trekken wij een rode lijn.

Tegen demonisering van Israël. Tegen indoctrinatie van kinderen. Tegen de schijnheilige façade van selectieve mensenrechten. Tegen een eenzijdigheid die niets met vrede te maken heeft, maar alles met het ophitsen tegen de enige Joodse staat ter wereld.

Vrede begint niet met valse leuzen. Vrede begint met waarheid. En waarheid, helaas, was op het Malieveld nergens te vinden.

Shalom Dre: