Als Israël strijdt om te bestaan – wat is dan de roeping van de kerk?

Als Israël strijdt om te bestaan – wat is dan de roeping van de kerk?

Terwijl Israël letterlijk vecht om te overleven te midden van haat, terreur en wereldwijde vijandigheid, blijft de kerk opvallend stil. In deze confronterende blog onderzoek ik – als christen die gelooft in Gods blijvende verbonden met Israël – waarom zoveel kerken hun stem niet verheffen. De Bijbel, de geschiedenis en de tekenen van de tijd roepen ons op om wakker te worden en niet langer te zwijgen. Want de Messias komt – en Zijn voeten zullen staan op de Olijfberg.

De pijn van stilte: mijn worsteling met de zwijgende kerk over Israël

Ik schrijf deze blog niet als buitenstaander. Niet als criticus aan de zijlijn. Ik ben zelf deel van de kerk. Ik zit op de stoelen, zing de liederen, en bid mee. Ik hoor de preken, proef de sfeer. Maar er is één onderwerp waarover het in de meeste kerken angstvallig stil blijft: Israël.

Jarenlang heb ik gehoopt dat die stilte zou breken. Dat er iemand op zou staan om het onrecht te benoemen dat Israël treft. Dat er vanaf het podium een woord zou klinken over Gods onherroepelijke beloften aan Zijn volk. Maar het bleef stil. Te stil.

Israël vecht om te overleven, niet om macht of winst

Israël vecht niet voor prestige of wereldmacht. Israël vecht om te kunnen blijven bestaan. Hamas in Gaza, Hezbollah in Libanon, Iran in Teheran – ze roepen openlijk dat Israël van de kaart geveegd moet worden. De massamoord van 7 oktober 2023 – waarbij Hamas 1200 onschuldige mensen afslachtte, vrouwen verkrachtte, kinderen ontvoerde – was geen politiek incident. Het was een demonisch gemotiveerde poging tot genocide.

Maar de kerk... zwijgt. Of erger nog: ze spreekt mee met de leugens van de wereld. Ze gebruikt woorden als ‘apartheid’, ‘bezetting’, ‘onderdrukking’ – alsof Jeruzalem niet de stad van de grote Koning is (Mattheüs 5:35). Dit is pijnlijk om te zien. Waar is de kennis van Gods Woord gebleven? Lieve broeder, zuster: ik schrijf dit niet om te veroordelen, maar om wakker te schudden. Om de pijn van mijn hart te delen. Want hoe kunnen wij bidden: “Uw koninkrijk kome” – en tegelijk zwijgen over dat land waar Hij Zijn voeten zal zetten? Hoe kunnen wij zingen over de trouw van God – en zwijgen over het Joodse volk waaraan Hij Zijn trouw heeft verbonden?

De Bijbel is glashelder: God heeft Israël niet losgelaten

Wie de Schrift serieus neemt, kan maar één conclusie trekken: God heeft Zijn volk niet losgelaten. De terugkeer van de Joden naar het land is niet toevallig, maar voorzegd door de profeten:

“Zie, Ik breng hen uit het land van het noorden en verzamel hen van de einden der aarde...”Jeremia 31:8"

Ik zal Mijn volk Israël terugbrengen uit de gevangenschap; zij zullen de verwoeste steden herbouwen en bewonen...” (Amos 9:14).                                                                                      

Wie zwijgt over Israël, zwijgt over het verbond van God. En dat raakt mij diep. Want het Woord is niet veranderd – maar de kerk lijkt het vergeten te zijn.

De kerk heeft gefaald – en ik schaam mij ervoor

Ik schaam mij voor het lauwe zwijgen van de kerk waartoe ik zelf bij hoort  Veel voorgangers zijn bang om politiek incorrect te zijn. Anderen geloven de vervangingstheologie – de gedachte dat de kerk Israël heeft vervangen. Maar Paulus waarschuwt: “Niet u draagt de wortel, maar de wortel u” (Romeinen 11:18).

Wij danken ons geloof aan Israël – niet andersom. De vroege kerkvaders wisten dat nog. Augustinus zei: “De Joden zijn bewaard gebleven als dragers van de Schrift, als getuigen van de profetieën over Christus.”                                                            Zelfs Chrysostomos erkende dat Israël als volk bleef bestaan in Gods plan.

Hoe heeft de kerk dit kunnen vergeten? Waarom hoor ik geen preken meer over Gods trouw aan Israël? Waarom geen oproep tot gebed voor Jeruzalem?

De wereld verdraait de waarheid – en de kerk slikt het.....

De media liegen openlijk over Israël. Amnesty International beschuldigde Israël in 2023 van oorlogsmisdaden – maar zweeg over de massamoorden van Hamas. De VN keurt honderden resoluties tegen Israël goed, maar nauwelijks tegen Syrië, Iran of Noord-Korea. Het rode kruis…. wat moet ik daar nog over zeggen….En de kerk – slikt het als zoete koek.

We zijn vergeten wat 1948, 1967, 1973 betekende, oorlogen waarin Israël vocht voor haar leven. Net als nu. En de kerk? Die zwijgt. Zelfs in Nederland blijft het stil. Slechts enkelen – zoals Franklin Graham – spreken zich uit.

Mijn geweten dwingt mij te schrijven, te spreken, te waarschuwen.  Met pijn in mijn hart moet ik zeggen dat de kerk in onze tijd lijkt op Laodicea: lauw, zelfgenoegzaam, zich niet bewust van haar geestelijke armoede. De vurige liefde voor Gods Woord, voor Israël en voor Zijn beloften is op veel plaatsen vervaagd. Maar juist in deze tijd roept de Heilige Geest ons op om wakker te worden, ons te bekeren en ons hart opnieuw te richten op Hem die trouw is aan Zijn volk én aan Zijn gemeente."

Wat Jezus schreef aan Laodicea geldt vandaag pijnlijk voor de westerse kerk: “Ik weet uw werken, dat u noch koud noch heet bent. Was u maar koud of heet! Maar omdat u lauw bent... zal Ik u uit Mijn mond spuwen” (Openbaring 3:15-16).

Lauwheid. Angst. Politieke correctheid. Vervreemd van de wortel. Vergeten dat Jezus Jood is. De Leeuw uit de stam van Juda (Openbaring 5:5). Onze Redder, de Messias van Israël.

Wat heeft de kerk met zichzelf gedaan?                                                                                                                                                Het is tijd dat de kerk haar stem hervindt. In voorbede. In woorden van waarheid. In liefde voor het Joodse volk. Niet om politieke standpunten te verdedigen, maar om God groot te maken om wie Hij is: de God van Abraham, Isaak en Jakob. De God van Israël. De Vader van onze Heere Jezus Christus.

De voetstappen van de Messias naderen!

Israël staat alleen. De volken vergaderen tegen haar (Psalm 83:4-5).

De weg wordt klaargemaakt voor de antichrist. Maar ik weet: Jezus komt terug – naar Jeruzalem, naar de Olijfberg (Zacharia 14:4). Israël zal Hem zien: “Zij zullen Mij aanschouwen, Die zij doorstoken hebben” (Zacharia 12:10).

Laten we als kerk opstaan. Bidden. Spreken. Israël zegenen. Geen stilte meer. Geen theologisch misverstand. Geen angst voor de mening van mensen.

Israël is Gods oogappel. Jezus is de Koning der Joden. De dag van Zijn komst is nabij.

Shalom Dre