Eenzijdige verontwaardiging: de dodelijke valkuil van selectieve empathie

Eenzijdige verontwaardiging: de dodelijke valkuil van selectieve empathie

De wereld schreeuwt – maar slechts één kant op
"De wereld schreeuwt haar verontwaardiging uit – maar slechts in één richting. Terwijl Israël genadeloos wordt bestookt met laster via de media, zwijgen de zogenaamd internationale pers en politiek oorverdovend over de gruwelijke terreur die Hamas nog altijd onverminderd aanricht." De Belgische koning noemt Gaza een “schande voor de mensheid”, hulporganisaties protesteren, en journalisten beschuldigen Israël van cynische tactieken. Maar wie spreekt er over de martelgang van Israëlische gezinnen, maandenlang opgesloten in schuilkelders? Wie zet Hamas terecht voor het misbruiken van eigen burgers als menselijk schild?

Blind voor de werkelijkheid en historische context
Met groeiende verbijstering kijk ik naar de media die afgelopen week steeds harder schreeuwen tegen Israël. De Belgische koning schept hier een eenzijdig beeld, blind voor de complexe realiteit en historische context. Waar is zijn kritische blik op de terreur vanuit Gaza, op de duizenden onschuldige Israëliërs die onder constante dreiging leven? Het is schrijnend hoe invloedrijke leiders en de internationale gemeenschap eenzijdig partij kiezen, zonder het bredere plaatje te willen begrijpen.

Waar zijn de feiten?
Meer dan honderd hulporganisaties, inclusief het Rode Kruis, trekken aan de bel. Journalisten beschuldigen Israël zelfs van een “doelbewuste tactiek” om verslaggevers uit te schakelen. VN-hulpverleners zouden bezwijken door gebrek aan eten. Maar waar zijn die onomstotelijke beelden? Waarom ontbreken overtuigende bewijzen van deze vermeende wreedheden? Vaak zijn deze verhalen gebaseerd op emotionele retoriek en politieke agenda’s, niet op feiten.

De kritische vragen die niemand durft te stellen
Waar is de kritische journalistiek die vraagt waarom Hamas voedsel en medicijnen als wapens misbruikt, en hulpgoederen tegenhoudt? Waarom accepteren hulporganisaties en media deze claims zonder context van raketaanvallen vanuit Gaza en het gebruik van menselijk schild te onderzoeken? Nederland en 24 andere landen eisen een einde aan de oorlog, en zelfs de ChristenUnie voegt zich bij het morele koor van verontwaardiging.

Emotiepolitiek zonder nuance
Maar wat zien we écht? Indrukwekkende beelden van een uitgemergeld jongetje, stil kijkend in de lens. Het breekt je hart, precies wat ze willen: emoties oproepen en de wereld laten meeleven. Maar waar is de nuance? Waar zijn de beelden van verhongerde hulpverleners en journalisten die we horen? Waar zijn de harde feiten dat Israël hulpverlening bewust blokkeert? Er wordt veel geroepen, maar zelden met bewijs gestaafd.

Het ontbreken van het complete plaatje
Waar zijn de beelden van uitgemergelde vaders en moeders? Die ontbreken opvallend vaak. Dat roept vragen op die de harde schreeuwers op de straten zichzelf niet durven stellen. Want zonder nadenken en zonder feiten mee schreeuwen is makkelijk.

De gevaren van selectieve empathie
Deze eenzijdige emotiepolitiek is gevaarlijk. Ze verblindt en verdooft het kritische denken, maakt Israël de zondebok, terwijl het feitelijk handelt in zelfverdediging tegen een terroristische organisatie die haar eigen bevolking misbruikt. Wie durft deze hypocrisie aan te pakken? Wie durft te zeggen dat emoties niet misbruikt mogen worden voor politieke agenda’s?

De stilte die meer zegt dan woorden
Wat vooral verbijstert, is wat we níet horen. Niemand op de betogingen eist dat Hamas de gijzelaars vrijlaat. Niemand veroordeelt Hamas als terroristische organisatie. Niemand schreeuwt dat dit tuig moet verdwijnen, zodat ook gewone Gazanen vrij kunnen leven. De morele woede is selectief – en dus hypocriet.

De waarheid over wie de schuldigen zijn
De media en massa presenteren Israël als de schuldige, terwijl Hamas naar de achtergrond verdwijnt. Maar laten we helder zijn: het was Hamas die op 7 oktober Israël binnenviel met onmenselijke wreedheid. Baby’s werden afgeslacht, vrouwen verkracht, gezinnen uitgeroeid. Toen sprak geen koning van “een schande voor de mensheid”. Geen hulporganisatie organiseerde protest. Geen VN-resolutie eiste het ontwapenen van Hamas. Waarom deze stilte? Waarom dit moedwillig wegkijken?

Het zwijgen dat medeplichtig maakt
Dat zwijgen is pijnlijk, getuigt van partijdigheid en selectieve compassie. Het kiest gemak boven waarheid, emotie boven gerechtigheid. En dat zwijgen is dodelijk. Door weg te kijken verergeren we het lijden. Door feiten te negeren maken we ons medeplichtig aan onrecht.

Wie durft wakker te schudden?
Wie durft dit stiltegebod te doorbreken? Wie durft de harde vragen te stellen en de wereld wakker te schudden uit haar comfortabele onwetendheid?

De hypocrisie van de straatprotesten
Intussen marcheren nog steeds mensen in Brussel, Amsterdam en Parijs, roepend om een staakt-het-vuren – voor Hamas. Maar roepen ze ook om gerechtigheid? Om vrijlating van gijzelaars? Om vrijheid voor Palestijnen onder het juk van Hamas? Nee. En dat zegt alles.

De werkelijke schande voor de mensheid is niet Israël, maar het duister van haat dat het hart van velen verblindt. Het is de eenzijdige verontwaardiging die zwijgt over het islamitisch fascisme dat Gaza in zijn greep houdt, terwijl het volk lijdt onder leugen en terreur. De profeet Jesaja klaagde al: “Wee hun die het kwade goed noemen en het goede kwaad” (Jesaja 5:20). En precies dat zien wij gebeuren. Waar de waarheid wordt gesmoord door propaganda en het recht wordt verdraaid, daar heerst niet de vrede van God, maar de chaos van de tegenstander.

Laat je niet misleiden. “Zo zegt de HEERE: Oordeelt naar waarheid, bewijst goedertierenheid en barmhartigheid, ieder jegens zijn broeder” (Zacharia 7:9). Ware vrede zal pas komen als het kwaad – belichaamd in Hamas – wordt weggenomen, en gerechtigheid opnieuw mag regeren. Het is tijd dat Gods volk opstaat, waarheid liefheeft en zich niet schaamt om te getuigen van het Licht temidden van deze duistere wereld.

Shalom Dre