Verbonden aan Israël: De geest van Ruth als spiegel voor de christenheid!

 

Verbonden aan Israël: De geest van Ruth als spiegel voor de christenheid!

"Ruths keuze draagt een profetische boodschap: geworteld in Gods verbond met Israël, daagt zij de kerk van nu uit om haar roeping en verbondenheid met Gods volk opnieuw te verstaan."

 

Stel je voor: Ruth leeft vandaag mei 2025. Ze loopt jouw kerk binnen. Een vrouw met een andere achtergrond, een ander verleden. Maar ze zegt: “Uw volk is mijn volk, en uw God is mijn God.” Wordt ze verwelkomd? Of wordt ze met argwaan bekeken omdat ze zo uitgesproken verbondenheid toont met Israël?

De kerk prijst Ruth vaak als toonbeeld van geloof, maar hoe gaan we om met de kern van haar geloofsdaad – haar diepe, radicale keuze voor het volk van Israël?

In het boek Ruth lezen we over een Moabitische vrouw die kiest voor het volk van Israël. Haar woorden – “Uw volk is mijn volk, en uw God is mijn God” (Ruth 1:16) – zijn in de christelijke traditie vaak geprezen als voorbeeld van trouw. Maar hoe diep begrijpen we die woorden werkelijk? En wat zeggen ze over de houding van de kerk vandaag ten opzichte van Israël?  Dit verdiepingsartikel onthult de profetische draagwijdte van Ruths keuze, geplaatst binnen het eeuwige verbond tussen God en Israël, en legt de geestelijke implicaties bloot voor de kerk die geroepen is om haar positie ten opzichte van Israël te herzien."

 

Ruths keuze: meer dan menselijke loyaliteit                                                            

Ruth's beslissing om zich aan Naomi en Israël te verbinden was geen sociaal gebaar. Ze koos bewust voor het volk van het verbond en voor de God van dat verbond. Ze stapte uit de religie van Moab en werd deel van het volk dat God had uitgekozen. Dat is theologisch diepgaand: Ruth werd geen ‘vervanger’, maar een toevoeging aan Gods volk. Haar keuze was niet nationalistisch, maar profetisch. Ze erkende de unieke roeping van Israël, en stelde zich daar vrijwillig onder.

 

Het eeuwige verbond: een theologisch ankerpunt                                                    

Het verbond tussen God en Israël is geen tijdelijk contract dat verviel toen Israël ongehoorzaam werd. Het is een eeuwig verbond, gebaseerd op Gods trouw, niet op Israëls prestatie.                                                                                                                  In Genesis 17:7 zegt God tot Abraham: “Ik zal Mijn verbond oprichten tussen Mij en u en uw nageslacht, tot een eeuwig verbond, om u tot een God te zijn en uw nageslacht na u.”

Ook de profeten, zoals Jeremia, bevestigen dat God Zijn verbond met Israël nooit verbreekt. Jeremia 33:24–26 “Ik zal Mijn verbond met hen niet verwerpen... want Ik ben de HEERE, hun God.” 

Het Nieuwe Testament bevestigt dit in Romeinen 11, waar Paulus schrijft dat “de genadegaven en de roeping van God onberouwelijk zijn” (vers 29). De kerk is geënt op de olijfboom – Israël – en mag nooit vergeten dat de wortel haar draagt (vers 18).

 

De houding van de kerk in mei 2025:

Terwijl Israël opnieuw zwaar onder vuur ligt en de wereld verdeeld raakt, kiest de kerk massaal voor zwijgen of ontwijking. Waar Ruth een radicale toewijding toonde, laat de kerk nu een ijskoude afstand horen. Israël wordt gereduceerd tot een politieke zaak, zonder geestelijke betekenis. Sommigen durven openlijk te zeggen dat Gods verbond met het Joodse volk ongeldig zou zijn. Dit is geen onschuldige theologische stelling, maar ketterij en verloochening van Gods Woord.

Ruth koos niet om Naomi te vervangen, maar om zich aan haar te verbinden. Zo is ook de heidense gelovige niet geroepen om Israël te verdringen, maar om zich te voegen in Gods eeuwige verbond waar Israël centraal in staat. Elke kerk die vandaag Israël vergeet, snijdt de tak door waarop zij zelf zit – zij verwerpt haar eigen wortels, Gods beloften en Zijn trouw.

In mei 2025 is zwijgen geen optie meer. Wie zwijgt, kiest stilzwijgend voor verraad aan Gods heilsplan. De kerk staat voor een onherroepelijke keuze: buigen voor het onveranderlijke verbond met Israël, of afdwalen in geestelijke blindheid en ongehoorzaamheid. De tijd van vrijblijvendheid is voorbij. Durft de kerk haar roeping te omarmen?

 

Waarom Ruth belangrijk is voor vandaag                                                                

Ruth daagt ons uit: herkennen wij nog het volk dat God liefheeft? Zien we Israël als Gods oogappel (Zacharia 2:8)? Bidden we werkelijk voor de vrede van Jeruzalem (Psalm 122:6)? Of is onze theologie losgeraakt van Gods concrete handelen in de geschiedenis?

Ruth herinnert ons eraan dat ware geloofsdaad ook een volk omvat. Dat wie zich aan God verbindt, zich niet los kan maken van het volk waaruit Zijn Woord, Zijn Messias, en Zijn beloften voortkomen.

 

🔥 Oproep tot herontdekking van verbondenheid – en tot bekering

De kerk heeft Ruths keuze verwaarloosd. Te vaak is haar profetische daad gereduceerd tot een romantisch voorbeeld van persoonlijke toewijding, terwijl het in werkelijkheid een radicale geloofskeuze was: “Uw volk is mijn volk, en Uw God is mijn God.”

Vandaag klinkt die stem opnieuw. Niet als een zachte echo uit het verleden, maar als een luide roep tot bekering in het heden. Want waar is de geest van Ruth in de kerk van vandaag?

De realiteit is pijnlijk: veel gemeenten zijn zwijgend als Israël belasterd wordt. Ze preken over liefde, maar negeren het volk dat God liefheeft. Ze zingen over genade, maar verloochenen de wortel waaruit ze zijn voortgekomen. Ze aanbidden de Messias, maar vergeten dat Hij kwam als Jood, voor Zijn volk.

De kerk is niet geroepen om Israël te vervangen, maar om zich aan Israël te verbinden.

 

Daarom: het is tijd om wakker te worden.

• Onderwijs de gemeente opnieuw over Gods onwankelbare verbond met Israël.

• Bid voor het Joodse volk en voor de staat Israël, niet als politieke plicht, maar als geestelijke opdracht.

• Wees een stem van waarheid als Israël ten onrechte beschuldigd of bedreigd wordt.

• Verwerp elke leer die Israël vervangt of geestelijk uitwist – dat is theologisch dwaasheid en geestelijke hoogmoed.

Ruth koos. Radicaal. Zonder voorbehoud.
En diezelfde radicale keuze wordt vandaag gevraagd van de kerk: Durf je uit te spreken. Durf je te verbinden. Durf de profetische weg te gaan van trouw aan het volk van het verbond.

Want de Bijbel is duidelijk: “Wie Israël zegent, zal gezegend worden.”

 

De geest van Ruth daagt je uit:
Niet om Israël van een afstand te bewonderen, maar om jezelf te voegen in Gods eeuwige verhaal. Het is tijd dat de kerk kiest — niet uit gemak, maar uit gehoorzaamheid.

 

Conclusie:

Ruth leefde in een tijd van morele vervlakking en geestelijke verwarring. Te midden van onzekerheid koos zij niet de weg van comfort of eigenbelang, maar de weg van verbondenheid – met het volk van God en de God van dat volk. Radicaal. Onvoorwaardelijk. Trouw. En God zegende haar.

Haar keuze is geen lief verhaal voor in kinderbijbels. Het is een profetische spiegel voor de kerk van nu.

Vandaag is het aan de kerk en christenheid.
Durven wij te kiezen als Ruth? Niet alleen voor God in abstracte termen, maar concreet – voor het volk dat Hij liefheeft en nooit heeft losgelaten? De geest van Ruth roept. De kerk moet antwoorden. Niet met vrome woorden, maar met daden van verbondenheid. Niet met zwijgen, maar met gebed. Niet met afstand, maar met identificatie.

Niet tegen de kerk, maar als kerk – in terugkeer naar onze wortels. Terug naar het verbond. Terug naar Israël.

Zodat ook wij, zonder schaamte en zonder compromis, zeggen:

“Uw volk is mijn volk, en Uw God is mijn God.”

De prijs voor het trouw verdedigen van Israël is hoog. Je staat vaak alleen, tegen de stroom van media en publieke opinie in. Onbegrip, kritiek en zelfs afwijzing kunnen volgen ook in de kerk kom je dit tegen. Toch is het een getuigenis van geloof, rechtvaardigheid en trouw aan Gods beloften, ondanks de tegenstand en offers.

 

Shalom Dre